Momo i medytacyjne mycie rąk

Ostatnio przeczytałem moim dzieciom powieść Momo. Byłem pod wrażeniem głębi tego dzieła.

Ludzie w tej powieści doświadczają tego, co my wszyscy: staramy się być szybsi, aby zaoszczędzić czas. W powieści dzieje się to wraz z decyzją ludzi o zawarciu umowy z szarymi panami. Gdy tylko umowa wchodzi w życie, ludzie tracą głębię swojego życia i pracują tak, jakby próbowali się przed czymś uchronić. Chociaż można powiedzieć, że to wina szarych panów, którzy przekonali ludzi, Mistrz Hora mówi Momo, że ludzie decydują na korzyść szarych panów.

Praca dostarcza dwóch kontrastujących przykładów, które podkreślają nasz problem, niezależnie od okoliczności ekonomicznych, w jakich się znajdujemy: elokwentny przewodnik turystyczny Gigi, przyjaciel Momo, który odnosi sukces i jest rezerwowany przez radio i telewizję. A także zamiatacz ulic Beppo, który na początku książki medytacyjnie zamiata, a po zawarciu umowy z szarymi panami musi "zamiatać o swoje życie". Obaj zatracają się i znajdują się w piekle, jak mówi Gigi: "To też piekło, ale przynajmniej wygodne".

Ponieważ wszyscy jesteśmy kierowani i kontrolowani przez czas, my również znajdujemy się w takim piekle. Ta myśl jest obrzydliwa, ale warto się jej przyjrzeć. Zapewnia motywację do pójścia drogą Momo. Podobnie jak Gigi, czujesz się komfortowo w piekle, ale nie kwestionujesz samego piekła, nie chcesz go opuścić. Gigi mówi: "Nie mogę wrócić, nawet gdybym chciał". Michael Ende ujmuje to w skrócie: pod koniec książki szarzy panowie odrywają sobie nawzajem cygara, a wraz z nimi czas, a wraz z nim życie. Coś, co wszyscy robimy w piekle i co można opisać jako jego cechę charakterystyczną: tylko ci, którzy odbierają coś innym, mogą przetrwać. Czy to ekonomicznie, w jedzeniu, w oddychaniu powietrzem.

W kontekście powieści ścieżka Momo jest rozwiązaniem, któremu towarzyszy mądry żółw. Można powiedzieć, że każdy z nas ma takiego żółwia, który przypomina nam o Domu Nigdzie za Śniącymi Drogami. Nigdzie nie jest jednak fizyczne, nie jest poza czasem, a drogi marzeń wskazują, że jest to praca umysłowa. Ale jak się tam dostać?

Ponieważ, według Mistrza Hory, ludzie wybierają szarych panów, możemy wywnioskować, że mogą również nie wybierać. Aby podjąć tę decyzję, pomocne jest spojrzenie na sytuację, w jakiej postawili nas szarzy panowie: widok piekła. Ten widok motywuje nas do zatrzymania się, zadawania pytań, spojrzenia zagadce w oczy, zatrzymania się i podążania za naszym powolnym żółwiem spoza czasu.

Z jej pomocą Momo poznaje swój wewnętrzny "sekret": zostaje przez nią poprowadzona przez "ulice snów" do "zaułka donikąd" w "domu donikąd", czyli nieobecna fizycznie, tj. mentalnie. Michael Ende daje nam wskazówkę, że nie musimy szukać na zewnątrz, jak próbują to robić Gigi, Beppo i Nicolas, właściciel restauracji, ale w miejscu poza światem, czyli w nas samych.

Powiązanie z mydłem polega na tym: małe kotwice w codziennym życiu, małe kotwice pamięci o naszych zepsuciach tarczy mogą pomóc nam stać się jak Momo raz za razem. W tym celu odkryłem moment mycia rąk. Moment, w którym myśli się zatrzymują. Moment, w którym mogę poczuć mydło w dłoniach i zanurzyć się w sobie. Uważam, że stałe mydło jest do tego szczególnie odpowiednie, ponieważ można poczuć jego kształt w dłoniach. Ale jest to równie możliwe w przypadku mydła w płynie. W ten sam sposób każdy inny przedmiot może być użyty do każdego działania w życiu codziennym, tak jak Beppo nadaje każdemu ruchowi cel.

Momo powraca do świata i wciąż na nowo przypomina sobie to wewnętrzne miejsce: słyszy muzykę godzin kwiatów, melodię własnego serca.

My również możemy zapamiętać tę melodię. Melodia pochodząca spoza czasu, w każdej chwili stajemy przed wyborem, czy dołączyć do szarych panów, czy połączyć się z naszym sercem.